Czarne dziury, statki kosmiczne, złowieszczy wrogowie imperiów - czyli w kosmosie z J.J Abramsem. Nowa odsłona Star Treka, w zasadzie sequel z 2009 roku, przyciągnął do kin już sporą rzeszę widzów. Pomimo tajemniczego i groźnie brzmiącego tytułu - "Star Trek w ciemności" - film w zasadzie niczym nie zaskoczył. Próba budowania napęcia była na tyle marna, że nawet jej nie zauwazyłam. Dialogi również nie zachwycały, ale czego można spodziewać się po Damonie Lindelofie, sprawcy scenariuszowej wpadki “Prometeusza”? Dziwi jednak fakt, że Lindelof jest nadal zatrudniany ( efekty jego pracy będziemy mogli usłyszeć w najnowszej, powstającej części Star Wars"ów).
Skąd więc tylu widzów? Film, pomimo przewidywalności i wręcz kiczowatych dialogów, przyciąga wzrok niesamowitymi efektami specjalnymi! Daniel Mindel, sprawił, że film jest możliwy do obejrzenia. Siedząc w kinie, złapałam się na tym, że nie zasnęłam tylko dlatego, że nie chciałam stracić, ani jednego zdjęcia - efektu, które naprawdę zapierały dech w piersiach. Ale efekty nie wzbudzałyby aż tylu emocji, gdyby, nie były podparte muzyką Michaela Giacchino. Soundtrak, co rzadko się zdarza, nie przeszkadzał w odbiorze, wręcz przeciwnie, uwodził i ciekawił.
Aktorzy spisali się na medal, świetna gra powodowała, że momentami widzowie mogli się czuć jak załoga Enterprise. Oczywiście Star Trek, nie byłby Star Trekiem, gdyby w filmie nie pojawił się przemiły starszy pan - Leonard Nimoy, który to jako pierwszy był “mianowany” kapitanem Spook.
W filmie aż roi się od cudownie narysowanych statków kosmicznych, przerażających czarnych dziur, złowieszczych wrogów imperiów, wypadków i bitew... Traktuje o prawdziwej przyjaźni, oddaniu, odwadze, miłości, bohaterstwie, czyli typowe amerykańskie kino.
Jeżeli ktoś nie oczekuje błyskotliwych wypowiedzi bohaterów i tego, że w końcu uda mu się obejrzeć film, który nie jest groteskowy, to wyjdzie z kina zadowolony. Wystarczy, że skupi się na efektach specjalnych.
Bogna Woźniak